عبدالاعلی ، به حضور امام صادق (ع ) آمد، پیرامون مساءله امامت با او چنین مذاکره کرد:
عبدالاعلی : راویان اهل تسنن می گویند، پیامبر (ص ) فرمود:
((کسی که بمیرد، ولی برای خود امام برنگزیده باشد، او به مرگ جاهلیت مرده است )) آیا این سخن درست است ؟
امام صادق : آری به خدا سوگند، درست است .
عبدالاعلی : امامی در مدینه از دنیا رفته ، و شخصی در خراسان زندگی می کند و نمی داند که وصی آن امام کیست ؟، آیا همین دوری او از مرکز، برای او عذر نیست ؟

امام صادق : نه ، برای او عذر نیست ، زیرا وقتی که امام از دنیا رفت ، همان برهان و دلیل امامت ، در مورد وصی او نیز جاری است ، بنابراین کسانی که در محل زیست امام هستند با همان برهان ، وصی امام را بجویند، و کسانی که در فاصله دور زندگی می کنند، هنگامی که وفات آن امام را شنیدند، بر آنها لازم است ، مسافرت کنند و امام حق را بجویند، همانا خداوند در قرآن (122 نساء) می فرماید:
فلولا نفر من کل فرقه منهم لیتفقهوا فی الدین ولینذروا قومهم اذا رجعوا الیهم لعلهم یحذرون
:((چرا از هر گروهی ، طایفه ای از آنها کوچ نمی کنند تا در دین (و معارف اسلام ) آگاهی بیابند، و به هنگام بازگشت به سوی قوم خود، آنها را انذار نمایند، تا (از مخالف خدا) بترسند و خودداری کنند.))
عبدالاعلی : اگر گروهی کوچ کردند، ولی بعضی از آنها در راه ، قبل از آنکه به محل اقامت امام برسد و وصی امام را بشناسد بمیرد، چه صورت دارد؟
امام صادق : آن کس که در مسیر مرده ، مشمول این آیه است که خداوند می فرماید:
و من یخرج من بیته مهاجرا الی الله ورسوله ثم یدرکه الموت فقد وقع اجره علی الله
:((و کسی که از خانه اش به عنوان مهاجرت به سوی خدا و پیامبر او بیرون رود، سپس مرگش فرا رسد، پاداش او بر خدا است )) (نساء-122).
عبدالاعلی : بعضی از این جستجوگران به محل اقامت امام می رسند، و می بینند شما د ر خانه خود را بسته و به روی خود پرده آویخته اید، نه خود شما مردم را به امامت خود دعوت می کند، نه کسی ، افراد را به سوی شما راهنمایی می نماید، در این صورت آن جستجوگر (غریب ) چگونه امام راستین را بشناسد؟
امام صادق : به وسیله کتاب نازل شده (قرآن ) بشناسد؟
عبدالاعلی : خداوند در قرآن چگونه می فرماید؟
امام صادق : به نظرم قبلا در این مورد با من سخن گفته ای ؟
عبدالاعلی : آری .
در این هنگام امام صادق (ع ) آیاتی از قرآن را که در شاءن امام علی (ع ) است ، قرائت فرمود، و گفتار رسول خدا(ص ) در مورد رهبری علی (ع ) و حسن و حسین (ع ) را خاطر نشان ساخت ، و این آیه را نیز خواند:
النبی اولی بالمومنین من انفسهم وازواجه امهالهم واولوا الارحام بعضهم اولی ببعض فی کتاب الله
:((پیامبر(ص ) نسبت به مؤ منان ، از خود آنها اولی (مقدمتر) است ، و همسران او مادران آنها (مؤ منان ) به حساب می آیند، و خویشاوندان نسبت به یکدیگر در آنچه خدا قرار داده ، اولی (و مقدمتر) هستند)) (احزاب 6)
(بنابراین امامت علی و حسن و حسین (علیهم السلام ) به دلیل آیات قرآن و گفتار پیامبر(ص ) است ، و امامت سایر امامان به دلیل آیه اولو الارحام ).
عبدالاعلی : مردم در مورد امام باقر(ع ) حرف می زنند و می گویند: چطور شد که او در میان همه فرزندانش پدرش ، امام گردید، با اینکه : از نظر سن ، برادران بزرگتر از او (مانند زید) بودند، با توجه به اینکه مقام امامت به کوچکتر از او به دلیل کوچکتر بودنش رسید؟
امام صادق : صاحب مقام امامت با سه خصلت شناخته می شود که تنها اختصاص به او دارد:
1- او نسبت به امام قبل ، (از جهت نسبت و علم و کمالات ) سزاوارتر و نزدیکتر از سایر مردم است .
2- وصی او(با تصریح او) می باشد.
3- سلاح و وصیت رسول خدا(ص ) نزد او است .
من دارای این نشانه ها هستم واین خصلتها در من وجود دارد...
پدرم هر آنچه (از نشانه های امامت ) بود به من سپرد...
عبدالاعلی : اگر آن شخص ، در وصیت امام قبل ، شریک داشته باشد، راه تشخیص وصی حقیقی چگونه خواهد بود.
امام صادق : با طرح مسائل ، و پرسشها، این موضوع مشخص می گردد (آنکس که مسائل را به طور صحیح پاسخ داد، همین پاسخ صحیح ، دلیل حقانیت وصایت او است )